Το πλανητικό νεφέλωμα “Stingray” (αλλιώς Hen 3-1357) έχει χάσει μεγάλο μέρος της φωτεινότητάς του τα τελευταία 20 έτη. Η διαφορά, όπως αποτυπώνεται από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble, είναι εντυπωσιακή για ένα τόσο μικρό (για τα αστρονομικά πλαίσια) χρονικό διάστημα.
Θυμίζουμε ότι το πλανητικό νεφέλωμα, είναι ένα διαστελλόμενο (στο χώρο) κέλυφος ιονισμένου αερίου και δημιουργείται από την εκτίναξη/αποβολή των εξωτερικών στρωμάτων ενός άστρου, όταν το τελευταίο βρίσκεται στο στάδιο του «κόκκινου γίγαντα» (ένα στάδιο στο οποίο θα βρεθεί και ο Ήλιος σε 5 δισεκατομμύρια έτη από σήμερα).
Η όψη ενός πλανητικού νεφελώματος, καθορίζεται εν πολλοίς από το κεντρικό του άστρο. Η ιονίζουσα ακτινοβολία που εκπέμπεται από το άστρο αυτό, διεγείρει τα στοιχεία που συνθέτουν το πλανητικό νεφέλωμα και αυτά, αποδιεγείρονται εκπέμποντας φως. Το κεντρικό άστρο εδώ, με όνομα SAO 244567, παρουσιάζει μεγάλη πτώση στη θερμοκρασία και τη φωτεινότητά του από το 2002 και μετά, κάτι που έχει ως συνέπεια τη μειωμένη εκπομπή ιονίζουσας υπεριώδους ακτινοβολίας και τη συνεπακόλουθη δραματική μεταβολή στην όψη του πλανητικού νεφελώματός του.
Μία υπόθεση που έχει διατυπωθεί για αυτό το φαινόμενο, είναι η έκλαμψη ηλίου (αναφερόμαστε στο στοιχείο ήλιο και όχι στον Ήλιο μας βεβαίως) πέριξ της κεντρικής περιοχής του άστρου, δηλαδή μια παροδική «υπέρ-παραγωγή» ενέργειας από σύντηξη πυρήνων ηλίου.
Φωτογραφίες: NASA / ESA / Hubble
Δημοσιευμένη Έρευνα: https://iopscience.iop.org/article/10.3847/1538-4357/abcc61
Στον τόμο ΙΙ του έργου «Τα φυσικά φαινόμενα», μπορείτε να μάθετε πολλά περισσότερα για την αστρική εξέλιξη και την πυρηνοσύνθεση των άστρων, τα πλανητικά νεφελώματα, τις μελανές οπές όπως και πολλά άλλα συναρπαστικά θέματα, με λεπτομερείς εξηγήσεις, σχήματα και φωτογραφίες. Αποκτήστε τον από τη σελίδα μας με έκπτωση και μηδενικά έξοδα αποστολής!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου