Στην πορεία για τη συμπλήρωση του «παζλ» της εξέλιξης της ζωής στον πλανήτη μας, μια νεότερη έρευνα που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό “Life”, υποδεικνύει πως ο πολύ πιο δραστήριος, σε σχέση με σήμερα, Ήλιος μας παρείχε πριν 4 δισεκατομμύρια έτη, την απαιτούμενη ενέργεια για να πραγματοποιηθούν χημικές αντιδράσεις που παρήγαγαν τα απαραίτητα για τη ζωή αμινοξέα και καρβοξυλικά οξέα.
Πιο συγκεκριμένα, μια παλαιότερη θεωρία που χρονολογείται από τα τέλη του 19ου αιώνα, αναφέρει πως η ζωή στη Γη προέκυψε σε λίμνες νερού που αποτελούσαν «σούπες» διαφόρων χημικών στοιχείων και με ενέργεια που προερχόταν από κεραυνούς, θερμότητα και άλλες πηγές, αυτά τα στοιχεία θα μπορούσαν να αναμειχθούν οδηγώντας σε οργανικά μόρια.
Προς εξέταση αυτής της θεωρίας, το 1953 ο Βιοχημικός Stanley Miller, εκτέλεσε το περίφημο σήμερα ως «πείραμα Miller – Urey», όπου στο εργαστήριο προσομοίωσε τις συνθήκες που επικρατούσαν στη Γη τότε. Σε έναν κλειστό θάλαμο με μεθάνιο, αμμωνία, νερό και μοριακό υδρογόνο, προκάλεσε σπινθήρες (προσομοιώνοντας τους κεραυνούς). Μετά από μία εβδομάδα, αναλύοντας τα περιεχόμενα του θαλάμου, βρήκε ότι σε αυτές τις συνθήκες είχαν δημιουργηθεί 20 διαφορετικά αμινοξέα, υποστηρίζοντας τη θεωρία αυτή.
Ωστόσο, πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Τα τελευταία 70 έτη που πέρασαν, εκτιμάται ότι οι ποσότητες αμμωνίας και μεθανίου στη Γη τότε ήταν λιγότερες, ενώ επικρατούσε το διοξείδιο του άνθρακα και το μοριακό άζωτο που απαιτούν περισσότερη ενέργεια για να διασπαστούν. Αν και πάλι μπορούν να παραχθούν αμινοξέα, οι ποσότητες που θα προέκυπταν θα ήταν σημαντικά λιγότερες. Επομένως, αναζητήθηκε μια εναλλακτική πηγή (ισχυρότερης) ενέργειας που θα οδηγούσε στην παραγωγή ικανής ποσότητας αμινοξέων από την γήινη ατμόσφαιρα όπως ήταν τότε.
Η παρούσα έρευνα δίνει ως λύση τον «βομβαρδισμό» της τότε Γης από ηλιακά πρωτόνια. Τότε ο Ήλιος είχε μεν 30% μικρότερη λαμπρότητα, ωστόσο οι πολύ ισχυρές ηλιακές εκλάμψεις που στην εποχή μας βλέπουμε με συχνότητα μια φορά στα 100 έτη, τότε ήταν εβδομαδιαίο φαινόμενο. Αυτές οι πανίσχυρες εκλάμψεις ήταν η πηγή για αυτά τα πολύ ενεργητικά πρωτόνια. Οι ερευνητές εκτέλεσαν μία σύγχρονη εκδοχή (με τα τρέχοντα δεδομένα για την τότε γήινη ατμόσφαιρα) του πειράματος “Miller – Urey” του 1953. Δοκίμασαν και βομβαρδισμό του αέριου μείγματος (που προσομοίωνε την τότε γήινη ατμόσφαιρα) με πρωτόνια αλλά εφάρμοσαν και ηλεκτρικές εκκενώσεις (προσομοίωση κεραυνών). Για τη δημιουργία αμινοξέων με τις ηλεκτρικές εκκενώσεις απαιτούνταν μια συγκέντρωση μεθανίου περίπου 15%. Ωστόσο, με τα πρωτόνια, η αντίστοιχη απαιτούμενη συγκέντρωση ήταν μόλις 0.5%.
Επίσης, ο ρυθμός παραγωγής ήταν υψηλότερος με τα πρωτόνια ακόμη και όταν υπήρχε συγκέντρωση μεθανίου άνω του 15%. Εκτός αυτού, με έναν Ήλιο κατά 30% λιγότερο φωτεινό, δεν θα ήταν εύκολη η δημιουργία καταιγίδων και ηλεκτρικών εκκενώσεων (αν και οι ηλεκτρικές εκκενώσεις μπορούν να προέλθουν και από άλλες πηγές).
Δημοσιευμένη Έρευνα: https://www.mdpi.com/2075-1729/13/5/1103
Περισσότερα για την Αστροβιολογία, την Αστρονομία, τους εξωπλανήτες αλλά και τις εξελίξεις στην Επιστήμη και την Τεχνολογία τόσο στο άμεσο όσο και στο βαθύ μέλλον, θα βρείτε στους τόμους ΙΙ και ΙΙΙ του έργου «Τα φυσικά φαινόμενα» (εκδόσεις «Οσελότος»), τους οποίους μπορείτε να αποκτήσετε από τη σελίδα μας με έκπτωση και μηδενικά έξοδα αποστολής με ένα μήνυμα! Ρωτήστε μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου